Anafor

İçimde heyecan yaratmaya meyilli bütün kelimeleri

Sürgüne yolladım

Umudun canı cehenneme

Dağıttım sahte şölen alanındaki davetlileri

Kadehlerden en sevdiğim kadının ismini döktüm yere

Hiç acımadı canım

Kör karanlıkta çıkardım aklımı sakladığum kaplardan

Gözüm, hep aldanmışlığıma ilişti

Duygular çıkıp mantık girince devreye

Yolum gerçeklikle kesişti

Bunalım anlarımda kalbimden kriz geçirdim

İğne deliklerine

Şımarmasına müsaade ettim kuzgunların

Güneşi tuttum, güneşi tuttum bir daha hiç doğmasın diye

Sımsıkı ördüm gür saçlı kadınların beliklerine

''Güven'' gibi sahte bir kelimeyi tüttürdü durdu bacam

İhaneti ''açık şampanya'' ile karıştırıp boyadım duvarlarımı

Bir utanç abidesine dönüştü salonum

Soğuk duvarlarıma her bakışımda ismin geçti aklımdan

Hatırlamak istemedim, kötü hatıralarımı

Bir kere kapıldı artık aklım anafora

Durgun denizler bile korkutur gayrı gözümü,

Elimde değil!

Akrebin iğnesiyle karıştı şüphe kanıma

Şüphe; illet bir zehir.