ersinkurt

Kan bürüdü gözlerini, Karanlığından faydalanarak gecenin Kökü tarih öncesine uzanan ağaçları kestiler Etnik kökenlerine inerek böldüler insanları Barikatlar ördüler önüne sevmenin Boğdu mazlumları debisi yüksek nehirler On yerinden bıçaklandı mücadele Bıçak tuttu, Yıllarca kalem tutan kahpe eller Bozuldu düzen Bitti adalet Analar ağlar, oğullar ağlar, Soysuzlarsa durmadan güler.

Ne tuhaf kaç beden bir göğsü tuttuğunu bilmeden Bir sütyen kopçası görünce heyecanlanmak Ne acı mutlak doğru olduğu bilinen Bir durumu ispatlamak için çırpınmak Ve ne güzel uzun yaz gecelerinde birden içimizde beliren Sırra kadem basmak bıkkınlığı. Nefretler, Hayretler, Sevinçler, Kederler Ve hatta sevmek/sevilmek telaşı ne zavallı Duygular katıyor insana Hâlbuki çok defa boşa severken bir eşyayı Yok yere bir şeye de heyecanlanabiliriz Ne zor yaşamak mücadelesinin devamlılığı. -Sürekli bir duygu akışkanlığı...-

İmrenmeyin Yaldızlıdır yalnızlığım Ne sandınız! Sızlanmak acizlere yaraşır. Neler yaratır Yaradan Hikmetinden sual olunmaz Kul ağlanmaz! Kula, kulluk yakışır Orta Çağ’da kitabeler yazıldı okunmasa da Yeni Çağ’da tümüyle aydınlandı yerküre İnanmam, safsatadır söylenenler Olur muymuş öyle şey Yakın Çağ’da hiç insan mı yakılır? Ne yana bilmem ama eğimlidir şiirler Şairler sıklıkla meyillidir acıya Ve dünyayı bir uzaylı kurtarabilir ancak Yol verin kök salmaktan bunalabilir herkes Belli ki gitmek istiyor adamcağız Acıyın, insaf edin hancıya Akıl durunca  Din bir ırmak misali akar ince ince İnsanlar değil miydi vaktiyle putları da kıranlar? Demek ki sabredince oluyormuş Zamanla doğru yolu buluyormuş düşünce Düşününce haksızlığı gücüme gidiyor yaşamak Tutsaklığıysa düşünmek bile istemiyorum Yaşlanmak istiyor delirircesine hücrelerim Ne güzel oluyor yaşıyorken ölüme susamak Ne zaman ümidimi kaybetsem  Kucaklıyor içimi yüzü ışıldayan güneş Işığını görür görmez Umut dostça doğuveriyor dağların