ersinkurt

Ne güzel,  Gün geçtikçe daha iyi öğreniyoruz Sorunlarımızda boy vermeyi Sınanmaktan usanmışken Kendi yaralarımızı sarmayı da ihmal etmiyoruz Gül gibi, ölü gibi, deli gibi geçinip gidiyoruz toplumca Muhtelif yerlerinden eşitlik şiirleri uydursun dursun şairler, Artık ne gereği varsa! Oysa, hiç fena olmazdı her pencereye güneş değse Aramızdaki soğuk mesafeleri Uzlaşarak kaldırsak kalplerimiz kırılmazdı Hatta ne hoş olurdu kuralsız sokaklar Hırpalanmazdı da kimsecikler boş yere Ama yine de herkes hâlinden memnun Güllük gülistanlık yaşıyoruz sefalet kokan evimizde, Dertsiz, tasasız, maaile.

Ayrılık gerçeği düşünce usa Hâlden anlamaz bir gergeftir yatak Yalnızlık denilen kavram bir ayağı kırık masa Yahut ağır bir hasta, yatalak Aşk ışıltılar saçan bir opal taşı Veda, sözsüz bir gerilim Çaresizliğin sembolüdür iki damla gözyaşı Terk eden her gidiş, acımasız bir devinim Kavuşmak coşkusu eşsiz sevinçler doğurur Hasretlik üzüntüye yol açar her defasında Sevgi, biraz da önseziyle yoğrulur Ebedî mutlulukların ilk safhasında Ayrı düşünülemez sevgi, hasretlik ve kavuşmak Bunlar aşıkların silah, mermi ve süngüsüdür Hepsi bir bütündür; çaresizlik, veda ve aşk Yalnızlıkla ayrılık ise zalim bir ömür törpüsüdür. 

Sen... Bir yaz akşamı sahil kenarında Halatını bilinmeze koparıp Uğurlanmanı bile beklemeden giden bir gemiydin. Karışınca hayatın akışına Göçmüş saymıştım seni dünyadan Yok oluşundan sonra Dudaklarıma başka isimler ezberlettim. Ben... Bulut bulut umutlarımı Ve nice hayallerimi üleştirmişken kimsesizlere Bir kez daha bana geri dönüp de  Ağlamanı bekleyecek bir liman değilim. Gözlerimde son seferin, Uğurlar olsun sevdiğim. Dikkatinden kaçmayacaktır eminim Gittiğin yerlerden kulak ver de dinle, Çoktan yitti sesimdeki heyecan Dön de uzaklardan bir bak Hiçbir şey eskisi gibi değil artık, Bizden geçti aşk!