ersinkurt

Ben vardım hep, Siz yokken de vardım Hep vardım ben Şehirler kurulmazdan önce  Telefon kulübesiydim Cep aynasıydım cam daha bulunmamışken Nedense yüzeysel yaşıyorken En anlamlı kavgalarımı bile Bilmiyorum hangi hakla Başkaldırının çocukluğuna indim En akıllısıydım delilerin, Karanlığa fener tutan bir bekçi... Tüfekçiydim yenilmezler ordusunda, Savaş meydanlarında Top atsalar yıkılmaz bir devdim Varlığım silinmek üzereyken Yoklama defterlerinden Ta ötelerden adımı tamlamaya geldi Oylumlu bir yağmur Kendim dahil Dünyalarcasına nefret ederken her şeyden, Giderayak, Hiç değilse suyu bari sevdim. Başkaca, Üstelik sarhoş bile değilken Yıldıztepe sırtlarında Neredeyse aklımı tümden yitiriyorken Az kullanılmış göğü sattılar bana Sevinçten delirdi gönlümün çilekeş mavnaları Parladı renkleri solgun elbiselerimin Taparmışçasına sözümü dinledi herkes Şuursuzca kollarımda büyüdü travmalar Fikirlerimin odaları değerleniverdi birden Artık her yerin en zengini bendim.

Kısmen hatırlar gibiyim Bir ara seni düşünmüyordum sanki Derin bir uykunun koynundaydım, Uyuyordum Daha az önceydi.

Yine baş döndürücü zarafetinle, Tüm cüretkârlığınla karşımdasın... Yüzün aynı yüz, Ellerin, bildik tanıdık... Sadece dudaklarına bir parça hüzün çöreklenmiş Alnınaysa izinsiz misafirler... Boynun yine meydan okumakta zamana Bakışların, yine beni ecelsiz öldürmekteler Defalarca ölmüş olsam da sensizken; Sensizlikten... Görüyorum ki her defasında yeniden ecelimsin Karşımda o kadar tanıdık duruyorsun ki; Sesin hep aynı tını, Aynı sıcaklıkta, Bana eskiyi hatırlatmakta Sesin aynı ses... Lakin konuşan sen değilsin.