ersinkurt

Beni terk ettiğin pastaneden gelip alır mısın? Tüm eski eşyaların gibi, Gün gelir Lüzumu olan bir yerde değerlendirirsin belki kalbimi Sen olmayınca asileşiyorum Uslanmayınca da devlet büyükleri Dert tarlasında acıya koşuyorlar Ciğeri beş para etmez adamlar  Ha bire arkamdan konuşuyorlar Elim işliyor, kimseye muhtaç değilim Ve uysalım da...  Ama ne zaman uygarca iki kelâm etsem Ha babam karakoldayım Kiramı aksatmadım hiç Bakkala borcum yok Vergimi ödüyorum Aksini söyleyemez kimseler Kime sorarsan sor doğru yoldayım. Beni ilk öptüğün yerde gelip vurur musun? Sen yokken yönümü şaşırdım Bulamıyorum evim nerde Kaybettim eski neşemi artık yok Bilmiyorum nereye gitti o güzelim deniz İçimi kıpırdatan masmavi gök? Bunu en iyi sen yaparsın Beni ölüme doğru bir adrese sevk et Şartlandım ölümcül bir düşüş için, Keseceğim ama bilmiyorum hangi daldayım.                                                     

Kalantor sofralarında afiyetle yeniyor hak Halk her gün eziliyor baskı altında Emek sömürülüyor yüzyıllardır, normalmiş gibi Sokakları temizlerken bir temizlikçi Soğuktan titriyorken elleri Kısık sesle de olsa dökülüyor Dudaklarından cümleler: -Tükürülecek yüzlerce yüz varken -Yerlere tükürmek neden?

  Evler var Dışları renk renk İçlerini bilmem       Kimseciklere gitmişliğim yoktur       Evler var Seziyorum Koridorlarına mavi hapsolmuş Odalarında; Nem intizar keder Evler var, yakılası evler       Umut kalmayınca yaşamak zordur.