ersinkurt

Uğraşmayın anlayamazsınız Akıl ermez ölümcül yalnızlığıma. Kurtulmak için yüksünen karanlığımdan Mazbut adımlarımı kararlılıkla atıyorum kalabalıklara Dışarısı hazin bir gurbet, İki sokak ötesi yabancı Hiç kimseyi sevmez mi insan, Sevmez mi cumartesi günlerini, Yaz yağmurunu, Baharda yeşeren bir ağacı? Nerden bileceksiniz Belirsiz bir hüznün kiracısıyken Acı acı gülümsüyorum  Ağlarken içim Hiçbir ''boş'' almıyor doluluğumu İstemesem de nereye gitsem oralı oluyorum Neremi yenilesem oradan eskiyorum Bininci el eşyayım bit pazarlarında Doyduğum yerlerden bıktım Doğduğum yerleri özlüyorum Duvarlarıma hapsolduğumda Ağır ağır çekiliyor kanım, Lambam darağacındaki İdamlık mahkûmlar gibi sallanıyor Pencereler düşmanım Hasret geceleri nüks ediyor kalbime Beni tüketiyor bu herkese yabancılık Yakınım bellediklerimin göstermelik Suni teneffüsleri de özlemlerime yetmiyor artık Galiba, ölüyorum.

Şimdi sen ciddi ciddi gidiyorsun demek Bundan böyle, hiçbir zaman da olmayacaksın yani Desene, Semt pazarlarının çığırtkan sesleri gibi Yiteceğiz atmosferde Anlamsız bir sükûnete bürünecek sokaklar Artık izlediğimiz sinema biletlerini Saklamamın bir anlamı olmayacak Belki de düşman bile görünecek gözüme Sinema çıkışı el ele gezen bütün aşıklar. Desene, elmayı soymanın bile Bir gereği olmayacak artık Yemeğin tuzuna kendim karar vereceğim Desene beraber gezdiğimiz bütün o yolları Daima yalnız yürüyeceğim Desene, Bundan sonra saat 21.10 suları Asla anlamlı gelmeyecek bana Hiç göremeyeceğim yüzünün bulutlanışını Eve girişini görene dek üşümeyeceğim Üşünülmesi gereken bir rüzgârda. Desene ''sen'' denilince ''biz'' Aşk denilince haz gelmeyecek aklıma Desene, Sadece senin dışında Gereklilik duyduğum her şeyden vazgeçeceğim Provasız, hazırlıksız, bir anda. 

Mutluluk yoksunu evimde bir pazar sabahı; Tül aralık, Perde aralık Odamda dağınıklık almış yürümüş Bir ben eksiğim odada Odam hâlinden şikâyetçi, odam hâlinden yakınmakta Odam dağınık Bir yalnızlık dolaşmakta koridorda Her hâlini görüp gözetlemekteyim aralanmış kapıdan, Kapım aralık Noel baba erken atmakta baca deliğinden Bu seneki hüznümü Ve bu hüzün ötekilere hiç benzememekte Aslında kapıdan da verebilirdi hediyemi Çünkü, kapı aralık Bir yalnızlık ki bu seferki yalnızlık Diğerlerine hiç benzememekte Hiç gidesi de yok bu sefer Demir attı odamın tam ortasına Ve güz de erken bitti sanki bu yıl Önümüz kış mevsimi, önümüz aralık Bu yıl, yıllardan hangi yıl Bu kış mevsimi gördüğüm kaçıncı kış Ya aralık kaçıncı aralık? Aklım hep sende, aklım senin oralı bugünlerde Kalbim aralık Bıktım, usandım bu dağınıklıktan Gelsen de yine toparlasan beni diyorum Gelsen de bitse bu dağınıklık Bir son bulsa bu rezillik Zaten gelirsin diye kapı aralık hep Cam aralık Hadi gel top

Bir acayip zamandan geçiyoruz Bu yaklaşan kıyamet değilse, ne? Göğsüne çiçekler ektiğim toprakla uzlaşamıyoruz Sarkaçlar birer durağan nesne. Gece: Terk edilmiş öksüz bir evin Mutsuz, Mektupsuz Posta kutusu yalnızlığı Bulut: Yükseklerden yere saldıran İri dişli bir köpek, dişi, Kudurgan  Evimin önünden  yuvarlanan kar topu Birazdan çığ olacak Kimsenin umuru değil Hey, uzaklaşın buradan!

Bir yerde his de yanılır Ona bakma Senden bana fayda yok Benden sana olur ama. Ne bileyim abi Hiçbir şey yapamazsam Yörende dolaşırım O da bir şey, değil mi? Kimse cesaret edemez sana bakmaya Sayemde rahat edersin Belki yan yana görünce bizi Utanır eskiliğinden Yeniler kaldırım taşlarını da İki Eylül Caddesi Seni işten aldığım bir gün Ekmek asalım fırın demirlerine Karnı acıkanlar alsınlar Ben doyarım Hem bizden görürlerse Utanır, zenginler de asarlar Sence olasılık dışı ama Denemeden bilemeyiz Fırın demirlerine ekmek asalım Paramız yetseydi fırını asardık Kimse aç kalmazdı Üzerine alınma da Tanıdığım herkes neden fakir abi? Dur, yorulma sen ben açıklarım: Kesinlikle yoksulluğun tek suçlusu İki Eylül Caddesi Bak, gördün mü demiştim sana Isı derecem yüksek değilmiş işte Tamamen annemin işgüzarlığıymış o. Yahu ben bir başımayken ''bir'' bile olamadım Ama birlikte yoksul olduk seninle, Az şey mi bu? İnsanlığımız sayesinde ve Eksiklerimiz yüzü