Begonvil
Düz yaşıyorum.
Hep zoru gördüğümden olsa gerek
Karmaşalar boğuyor beni.
Aklıma eseni yap(a)mamak,
Her sabah Aysun'a uyanmak
Hele bir de gece olunca
Yıldızlardan taç yapmak saçlarına,
Ne basit, ne de güzel!
Çalışıyorum,
Dağları aşıyorum
Hedefim belli ise
Amacım yoksa şayet
Vahşi bir bitki gibi büyüyorum yatağımda.
Benimkisi, oldurmak için asla olmayacakları
Mütemadiyen bir hayali büyütmek...
Ve sonunda küfretmek kadere,
Çaresizce küfretmek...
Savaşıyorum,
Begonvil boy verince bahçemde
Zoraki sahteliklerle süslüyorum gülüşlerimi
Bunu herkesler bilir.
Bağırsam duyulmaz sesim
Ağlasam akmaz gözlerimden tek damla yaş
Bu, ne bitmez bir çiledir!
